Historia Stowarzyszenia

Stowarzyszenie Katolicki Ruch Antynarkotyczny KARAN oraz Katolicka Fundacja Pomocy Osobom Uzależnionym i Dzieciom KARAN to dwie organizacje pozarządowe, które zostały zarejestrowane w 1992 roku jako pierwsze i największe organizacje o profilu katolickim, dedykowane rozwiazywaniu problemów związanych z uzależnieniami chemicznymi oraz z uzależnieniami od czynności.

Obie organizacje powstały z inicjatywy ks. dr Pawła Rosika – pallotyna, jako odpowiedź na coraz częściej występujące problemy młodych ludzi oraz ich rodziców, opiekunów, wychowawców, związane z używaniem substancji zmieniających świadomość.

W 1987 roku ks. Paweł wraz z grupą swoich przyjaciół zainicjował powstanie Katolickiego Ruchu Antynarkotycznego, jako przygotowanie do stworzenia formalnej organizacji.

Lata 1987 – 1992 – był to czas poświęcony kształceniu, zdobywaniu umiejętności psychologicznych i terapeutycznych, pogłębianiu wiedzy na temat uzależnień, przygotowywaniu bazy lokalowej oraz dokumentów formalnych do rejestracji obu organizacji. W tym czasie stworzono koncepcję merytoryczną i programową oraz organizacyjną stacjonarnych i ambulatoryjnych placówek leczenia uzależnień, programów profilaktycznych oraz oddziaływań w celu promocji zdrowego stylu życia, kształtowania wartości i umiejętności sprzyjających postawom prozdrowotnym.

Przyjęto wówczas cztery fundamentalne założenia programowe, które są realizowane we wszystkich profilaktycznych i leczniczych programach KARAN:

1. Uzależnienie jako choroba całej rodziny.Dlatego właśnie działania pomocowe powinny być skierowane do całej rodziny, uzależnionej osoby. Aby ograniczyć zagrożenia związane z uzależnieniem, leczyć zdiagnozowaną już chorobę należy podjąć działania systemowe dostosowane do sytuacji osobistej osoby uzależnionej, ale również skierować je do osób jej bliskich, uwzględniając ich potrzeby, świadomość problemu, zakres wiedzy na temat uzależnienia oraz umiejętności radzenia sobie z kryzysem. Systemowa praca z rodziną, bliskimi osoby uzależnionej w bardzo pozytywny sposób wpływa na powodzenie i motywację do leczenia jej uzależnionego członka, w znaczący sposób wzmacnia jego zasoby w trakcie i po zakończonym procesie leczenia.

2. Bardzo ważnym obszarem, który wpływa pozytywnie na efektywność i jakość profilaktyki zdrowotnej oraz leczenia jest praca nad duchowością, odniesienie do wartości najwyższych, doprowadzenie uczestnika terapii do przebaczenia i pojednania ze sobą, swoją rodziną, najbliższymi oraz siłą wyższą jakkolwiek ją pojmuje; jeżeli osoba znajduje w sobie taką otwartość i przestrzeń. Stanowi to w procesie rozwoju osobistego, zmiany i leczenia odkrywanie się świadomości na perspektywę duchową, pełną i zjednoczoną, trójstronną wizję człowieka na wzór pierwszych chrześ Zgodnie z nią ciało, umysł i dusza stanowią o pełni osoby. Dbałość o nie i ich integralne działanie jest rekomendowaną drogą do duchowego i egzystencjalnego odnowienia, uzyskania osobistej stabilności.

3. Apostolstwo Świeckich – KARAN jest częścią Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego, korzysta w swoich działaniach z modelu duchowości stworzonego przez ś Wincentego Pallotiego, czyli modelu apostolstwa świeckich, współpracy osób duchownych oraz świeckich, ich wspólnej pracy merytorycznej, tworzenia wspólnoty, towarzyszenia sobie we wspólnej realizacji celów.

Apostolstwo świeckich to zadanie skierowane w sposób szczególny ku tym, którzy w naszym najbliższym otoczeniu jak rodzina, miejsce pracy i odpoczynku potrzebują pomocy: mają różne, nieprzezwyciężalne trudności, szukają pozytywnych, wspierających relacji oraz pomocy w sytuacji kryzysu osobistego i rodzinnego, poszukują wsparcia w rozumieniu, przeżywaniu sytuacji związanych z uzależnieniem.

Tymi ludźmi mogą być rodzice, dzieci, współmałżonek, koledzy z pracy, sąsiedzi, osoby samotne, chore, w podeszłym wieku. Troska o nich, przychodzenie im z pomocą duchową lub materialną, albo też organizowanie dla nich odpowiedniej pomocy, konkretnie zaś troska o jedność i miłość w rodzinie, o zachowanie jedności i zrozumienia w małżeństwie, o świadome i otwarte na potrzeby wychowanie dzieci, troska o dzieci przeżywające trudności, osamotnione, zaniedbane, o poszanowanie praw osoby i rodziny w społeczeństwie, o rzetelność w pracy, o zrozumienie wzajemne jest właśnie zadaniem apostolstwa świeckich. Apostolstwo świeckich wiąże się z realizacją wszelkiego możliwego dobra, dobrymi relacjami między ludźmi oraz najogólniej pojętą miłością i wrażliwością skierowaną do drugiej osoby.

4. Tworzenia wzajemnej relacji ku zdrowieniu – traktowanie naszych pacjentów czy klientów, jako osób nam zadanych, powierzonych na czas, który oni zadeklarują jako chęć współpracy, uczestniczenia w programie, terapii, Wspólnocie.

W tym czasie, na tych osobach koncentruje się nasza uwaga, skupienie, dla nich mamy czerpać z własnych zasobów, intelektu, umiejętności i talentów osobistych oraz zawodowych. Jesteśmy z tymi osobami we wzajemnej relacji i współpracy, która powinna doprowadzić do założonej zmiany i poprawy jakości ich życia.