Realizowane programy

W terminie od 01.09.2018 r do 30.06.2019 r. Stowarzyszenie Katolicki Ruch Antynarkotyczny KARAN realizowało projekt „Praskie Centrum Integracji Międzypokoleniowej „Kochaj i bądź kochanym”, dofinansowany ze środków Konkursu „Seniorzy w akcji” Polsko-Amerykańskiej Fundacji Wolności i Towarzystwa Inicjatyw Twórczych „ę”.

Od 2004 roku Stowarzyszenie KARAN realizuje projekty dla seniorów w ramach Uniwersytetu Trzeciego Wieku oraz projektów skierowanych do odbiorców w wieku emerytalnym, mających zwiększać szansę prowadzenia przez najstarsze pokolenie aktywnego, samodzielnego i niezależnego życia tak długo, jak to tylko możliwe. Chcemy, aby starość była bardziej aktywna, zdrowsza, zamożniejsza – szczęśliwsza.

Projekt realizowany był w Placówkach Stowarzyszenia w Warszawie: przy ul. Grodzieńskiej 65 oraz Targowej 15/2.

Celem programu Praskiego Centrum Integracji Międzypokoleniowej była integracja oraz tworzenie wewnątrzpokoleniowych grup wsparcia.

Adresatami zadania byli seniorzy potrzebujący wsparcia w obszarze aktywizacji, ograniczenia izolacji społecznej, uczestnictwa w grupie wsparcia wewnątrzpokoleniowej oraz międzypokoleniowej, a także chętni poszerzenia wiedzy i umiejętności w zakresie prospołecznych zachowań oraz uczestnictwa w różnych formach aktywności i rozwoju kulturalnego.

Pani Urszula - seniorka, mówi o sobie: „jeszcze kiedy pracowałam interesowałam się tworzeniem czegoś, co mogłoby pomagać osobom starszym i młodszym, mając na uwadze ich wspólną integrację”, bardzo jej zależało na stworzeniu przestrzeni, w której zarówno seniorzy jak i osoby młode będą mogły porozmawiać, podzielić się doświadczeniem, otrzymają wsparcie, umiejętności, podzielą się swoją kreatywnością i talentami. 

Jej rola w projekcie polegała na działaniach organizacyjnych oraz mentorskich, jednocześnie była reprezentantem grupy seniorów w zakresie ich potrzeb, opinii, sugestii dotyczących programu, działań, planów i stosowanych narzędzi; pełniła także rolę mentora w działaniach realizowanych razem z młodzieżą leczącą się w ośrodku readaptacyjnym.

„Jako lider czułam się dobrze kiedy wykonywane były rozmowy/spotkania z seniorami, pacjentami i ich rodzicami. Projekt ten szczególnie dał mi poznać jak wiele można pomóc osobom wychodzącym z różnych uzależnień. Poznałam też jak osoba starsza może być pomocna w leczeniu i daniu radości osobie potrzebującej. Właśnie taki projekt może nauczyć słuchania drugiej osoby, cierpliwości oraz pomocy w problemie. Umiejętności jakie zdobyłam to realizowanie wspólnej międzypokoleniowej integracji, którą będę mogła wykorzystać w stowarzyszeniu społeczności międzysąsiedzkiej”. 

Pani Paulina – młoda osoba, mówi o sobie: „od wielu lat zajmuję się zawodowo pracą z seniorami, którzy cierpią na choroby neurodegeneracyjne, mam potrzebę i chęć pomocy osobom, których czynne życie zawodowe dobiegło już końca”.

W projekcie pełniła rolę koordynatorki, była w stałym kontakcie z uczestnikami oraz brała czynny udział w planowanych działaniach, których była współautorem.

Tak ocenia swój udział w projekcie:

„Dzięki wzięciu udziału w tym projekcie miałam możliwość wykorzystania swojej wiedzy psychologicznej w praktyce, która mam nadzieję poszerzyła i wyjaśniła wiele niejasności dotyczących ludzkiej natury, które dotykają seniorów w tym trudnym dla nich czasie. Bycie w stałym kontakcie z seniorami oraz osobami prowadzącymi poszczególne zajęcia, pozwoliło mi na dostrzeżenie jak bardzo istotnym czynnikiem jest komunikacja i wspólne dążenie do celu”.

W ramach projektu odbywały się warsztaty artystyczne, wykłady, powstały grupy dyskusyjne, mentorskie, zajęcia taneczne, kulinarne, w celu integracji młodzieży z deficytami relacji rodzinnych, komunikacji, kontroli emocji oraz umiejętności organizacji czasu w sposób twórczy i prospołeczny z seniorami, którzy chcieli dzielić się pasjami, doświadczeniem, razem z młodymi ćwiczyli umiejętności w zakresie komunikacji, kontroli złości, świadomości potrzeb, stylu życia wolnego od nałogów.

Cóż za integracja J wspólne tworzenie przyniosło wszystkim wiele radości i poczucia dumy.

Link do filmiku:

https://www.youtube.com/watch?v=HjAiUfm0xvo 

Seniorzy jako starszyzna czuli niejaką odpowiedzialność, która na nich spoczywa w relacji z młodzieżą. Czuli, że są ważnym elementem  w procesie kształtowania ich osobowości. W miarę upływu czasu i zapoznawania się z młodzieżą, seniorzy dużo częściej i chętniej brali udział w proponowanych aktywnościach, co było widoczne np. podczas gier towarzyskich połączonych z elementami wiedzy psychologicznej. Kiedy to mogli dzielić się swoją wiedzą i mądrością życiową. Podczas trwania projektu seniorzy bardzo zżyli się  ze sobą oraz z młodzieżą, która w tym czasie przebywała w ośrodku. 

Młodzież była bardzo zadowolona z możliwości brania udziału w projekcie, dla wielu spotkania z seniorami były namiastką spotkania się z „dziadkami”, których wielu z nich nie ma, albo kontakt z nimi jest zaburzony. Mieli okazję na wymianę doświadczeń, poznać ciekawe historie życia osób starszych, jak również dzielić się własnym.

Rodzice dzieci uzależnionych biorących udział w spotkaniach grupy wsparcia, których dzieci leczą się w ośrodku chętnie angażowali się w działania prowadzone w ramach projektu. Był to dla nich dobry czas spędzony z dziećmi w sposób aktywny, zdrowy i ciekawy pokazujący nowe możliwości spędzania wspólnie wolnego czasu i dzielenia się doświadczeniem.

Dzieci, korzystające ze świetlicy KARAN i ich rodzice bardzo chętnie zaangażowali się we wspólne zajęcia przygotowujące do nagrania filmiku z młodzieżą i seniorami. Był to dobry czas na integrację i wspólną zabawę i zobaczenie, że wspólnie można stworzyć coś ciekawego, wspólnie się komunikować i stworzyć coś wartościowego dla innych.

Z relacji samych uczestników projektu wynika, iż podczas jego realizacji sami zainteresowani doświadczyli tego, że ich wiek, energia oraz czas, który mają jest nieoceniony. Dzięki ilości różnych zajęć, podczas których mogli wymieniać się z pozostałymi uczestnikami projektu swoimi  doświadczeniami życiowymi, mądrością dostrzegli to, jak bardzo są sobie nawzajem potrzebni. Czas emerytury i izolacji, okazał się tylko pozornie trudny. Uczestnicy odkryli w sobie na nowo pokłady energii, którą wykorzystywali na zajęciach oraz w codziennym życiu, również towarzyskim. Okazywało się niejednokrotnie, że zła pogoda oraz gorsze samopoczucie nie są przeszkodą w aktywnym uczestniczeniu w życiu wspólnoty, którą de facto stworzyli biorąc czynny udział w działaniach. Nawet po zakończeniu projektu osoby starsze są ze sobą w stałym kontakcie, przejawia się to miedzy innymi we wspólnych wyjazdach na działkę, na wczasy. Pojawiły się nowe przyjaźnie. Pomagają sobie w sprawach dnia codziennego co wzmacnia w nich poczucie przynależności, akceptacji i bycia potrzebnym.